Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Duo Reges: constructio interrete. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Bork: Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.
Bork: Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur.

Corporis autem voluptas si etiam praeterita delectat, non
intellego, cur Aristoteles Sardanapalli epigramma tantopere
derideat, in quo ille rex Syriae glorietur se omnis secum
libidinum voluptates abstulisse.

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua
sunt longa esse non debent.

Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.
Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quid vero? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Nam e quibus locis quasi thesauris argumenta depromerentur, vestri ne suspicati quidem sunt, superiores autem artificio et via tradiderunt.
Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?
At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. A mene tu? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quod quidem nobis non saepe contingit.

Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus.